Αποφάσεις

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Πόσο εύκολο είναι να πάρεις μια απόφαση; Για άλλους είναι σχετικά εύκολο. Απλά βάζουν κάτω τα δεδομένα τους, τα ζυγίζουν και πράττουν αναλόγως. Άλλοι δυσκολεύονται, ενδεχομένως γιατί δεν μπορούν να λειτουργήσουν αντικειμενικά ή επειδή δεν έχουν ξεκάθαρη σκέψη για κάποια πράματα.

Και ακόμα και όταν παίρνεις τελικά την απόφαση, πόσο σίγουρος είσαι ότι πήρες την σωστή; Πάλι διαφέρουν οι άνθρωποι. Άλλοι είναι σίγουροι ότι έχουν πάρει την σωστή, είτε επειδή ο εγωισμός τους είναι υπέρ του δέοντος, είτε επειδή απλά έχουν πίστη στις δυνάμεις τους. Υπάρχουν όμως και αυτοί που αμφιβάλλουν για την απόφαση τους. Πάλι για διάφορους παράγοντες. Δυστυχώς, αυτό μπορεί να τους οδηγήσει άθελα τους στο να βγει λάθος η απόφαση τους, ακόμα και αν αρχικά αυτή ήταν η σωστή.

Καλώς ή κακώς η ζωή μας είναι μόνο αποφάσεις. Ή για να το θέσω πιο κατανοητά, η ζωή είναι σαν ένας πολύ μεγάλος δρόμος με όχι και τόσο καλή άσφαλτο. Όσο προχωράς συναντάς όλο και περισσότερες διχάλες όπου πάντα πρέπει να αποφασίσεις εγκαίρως αν το καλύτερο είναι να πας δεξιά ή αριστερά. Σχεδόν ποτέ δεν συνενώνονται αργότερα οι δύο δρόμοι που συναντάς. Και αν επιλέξεις ένα δρόμο ο οποίος οδηγεί σε αδιέξοδο πρέπει είτε να ξαναγυρίσεις πίσω ή αν είναι αδύνατο πια να συμβιβαστείς με το ότι υπάρχει γύρω σου.

Αν είσαι έξυπνος, ή μάλλον πιο δόκιμος θα ήταν ο όρος «σοφός», τότε η απόφαση που πήρες σχεδόν πάντα θα είναι η σωστή. Γι αυτό και πάντα πίστευα ότι η σοφία είναι από τις μεγαλύτερες αρετές. Και άμα εκτός από σοφός έχεις και την ικανότητα να συμβιβάζεσαι εύκολα με διάφορες καταστάσεις τότε και λανθασμένη απόφαση να πήρες κάποια στιγμή, λόγω του χαρακτήρα σου θα συμβιβαστείς, ψάχνοντας και βρίσκοντας τα θετικά στα δεδομένα που σου έχουν δοθεί.

Ας περάσουμε ωστόσο στην περίπτωση όπου παίρνεις την απόφαση, αυτή είναι λανθασμένη και επειδή είσαι αδύναμος χαρακτήρας ενδίδεις στην πραγματικότητα στην οποία βρίσκεσαι και γίνεσαι υποχείριο της ίδιας σου της δυστυχίας. Κάπου εδώ ίσως φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι όπως ο καλύτερος μας φίλος είναι ο εαυτός μας, μπορεί σχεδόν παράλληλα να είναι και ο μεγαλύτερος εχθρός μας.

Άρα μήπως έχουν δίκιο όσοι λένε ότι όλα είναι στο μυαλό; Εδώ και πολύ καιρό είναι πεποίθηση μου ότι όντως, τα πάντα είναι στο μυαλό. Αυτός ο οποίος έχει χάσει το χέρι του και στην πραγματικότητα είναι σε πιο δυσμενή θέση από αυτόν ο οποίος χώρισε μετά από σχέση τριών χρόνων, άμα τα βλέπει από κατάλληλη οπτική ίσως να ξεπεράσει το πρόβλημα του αρκετά γρήγορα, παραβλέποντας τα όποια κομφόρ πλέον δεν απολαμβάνει. Στην αντίθετη μεριά μπορεί να βρίσκεται ο χωρισμένος κύριος ο οποίος είτε επειδή είναι μεμψίμοιρος είτε επειδή είναι υπερευαίσθητος είτε επειδή απλά έχει κάποιες αδυναμίες στον χαρακτήρα του, μπορεί να κάνει να ξεπεράσει τελείως την κοπελιά του μέχρι και χρόνια. Για να σας προλάβω, δεν παρεκκλίνω από το θέμα. Ακόμα και εδώ παίζουν ρόλο οι αποφάσεις. Αν αποφασίσεις να ξεγράψεις το παρελθόν σου και επικεντρωθείς στην πραγματικότητα η οποία σου διατίθεται τότε θα βγεις κερδισμένος. Σίγουρα πάντως δεν έχεις κάτι να χάσεις.

Ο Σαρτρ είχε πει “Κόλαση είναι οι άλλοι”. Δυστυχώς, ενώ θα πω ότι δεν συμφωνώ, μέσα μου ξέρω ότι έχει δίκιο. Όσο δυνατοί χαρακτήρες και αν είμαστε, ποτέ δεν είμαστε απόλυτα αντικειμενικοί. Πάντα υπάρχει έστω και μία μηδαμινή ποσότητα φόβου ή αβεβαιότητας. Εκεί ευθύνονται “οι άλλοι”. Βέβαια, αν το πάρουμε με την λογική του “Όλα είναι στο μυαλό” τότε ακόμα και εδώ μπορούμε να καταρρίψουμε αυτό τον ισχυρισμό, ωστόσο αλήθεια τώρα, πόσοι είμαστε πραγματικά τόσο δυνατοί; Ελάχιστοι. Και όλοι οι ισχυρισμοί σαν κ αυτόν συνήθως αναφέρονται σε ένα γενικό σύνολο, γνωρίζοντας πάντα ότι υπάρχει και η εξαίρεση στον κανόνα και σχεδόν πάντα εμφανίζεται.

Κάπου εδώ σταματάω να γράφω. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, εξάντλησα ότι είχα να πω πάνω στο θέμα. Ελπίζω να ήμουν κατανοητός και όσο το δυνατόν λιγότερο κουραστικός. Χαιρετώ.