Ραδιοκέφαλο και αλκοόλη

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Όχι πολύ, ίσα-ίσα για να ρέει πιο εύκολα ο λόγος και να γράφω πιο άμεσα.

Και αφού παρέδωσα το τελευταίο μου τετράδιο και κατέβηκα τις σκάλες του σχολείου, ένιωσα αυτή την ελευθερία την γαμημένη να με κατακλύζει. Η ψυχολογία μου δεν ήταν και τέλεια, γιατί μπορούσα να πάω καλύτερα, αλλά ήταν το τελευταίο που με ενδιέφερε εκείνη την στιγμή. Ίσως να με ενδιέφερε αν παρουσιάζονταν "βαθμολογικό ενδιαφέρον".
Για να μην τα πολυλογώ, 24 ώρες μετά την έξοδο μου από την πόρτα του σχολείου μου φάνηκε σαν να χω μεγαλώσει κατά ένα χρόνο. Δεν ξέρω τι σκατά έγινε, τι ακριβώς ευθύνεται, ή μάλλον κάπου πάει το μυαλό μου, αλλά το θέμα είναι ότι αυτό είναι μαγεία.
Και πιο συγκεκριμένα από το Σάββατο το μεσημέρι που πήγαινα προς το σπίτι μου μέχρι και τώρα που πληκτρολογώ νιώθω αυτή την υπέροχη αίσθηση. Αυτή την αίσθηση που έχεις στο χι στάδιο της μέθης που όλα γύρω σου φαντάζουν όμορφα και ότι κάνεις το κάνεις τόσο αυθόρμητα.
Και βλέπεις μου είχε λείψει. Εντάξει, δεν ήμουν ο τυπικός μαθητής που ξεσκίστηκε στην γ' λυκείου. Αντικειμενικά, αν κάποιος έβλεπε την προσπάθεια μου θα έλεγε ότι πάω για ένα 13 max. Ωστόσο ένα χι κλείδωμα στα συναισθήματα και μια χι ιδιοσυγκρασία έπρεπε να την έχω. Οπότε είναι απλά λυτρωτική αυτή η αίσθηση.
Είναι η φάση βασικά, που νιώθεις να μην σου λείπει τίποτα. Ίσως λίγο οι κολλητοί σου που θα τους έχεις σύντομα, αλλά έχεις αυτή την πληρότητα.
Και εκεί ανοίγουν 2 δρόμοι: Ο ένας σου λέει πως δεν είσαι πλήρης και πως θέλεις και άλλο. Εκεί καταλήγεις ένα ματαιόδοξο παπάρι και σου αξίζει η πίκρα που θα φας στο επόμενο διάστημα.
Ο άλλος δρόμος πάλι, είναι απλός και σου λέει πως εντάξει μεγάλε, μια χαρά είσαι εδώ. Και αυτός ο δρόμος θα είναι που θα γράφει στα πλαϊνά του ότι την πληρότητα δεν στην έδωσε κάτι "μεγάλο", αλλά πολλά "μικρά", που ενδεχομένως να συνθέτουν κάτι μεγάλο.
Εμένα ο δεύτερος δρόμος μια χαρά μου φαίνεται, λακουβίτσες δεν έχει, νέκρα είναι. Εκεί θα μείνω.

Απλά αυτές τις χαρές τις απολαμβάνω χωρίς τα μούσια μου κ αυτό με θλίβει λίγο. Όσοι είχαν μούσια για ένα διάστημα χρόνου-plus μπορούν να καταλάβουν τι λέω.

Κατά τ' άλλα ναι, μπορώ να πω ότι νιώθω όπως νιώθουν και εκείνοι οι ξανθοί καλογυμνασμένοι Αμερικάνοι οικογενειάρχες με το αστραφτερό χαμόγελο και την χωρίστρα μπροστά, αριστερά συνήθως, στις διάφορες ταινίες. Και μπορώ να πω ότι δεν βρίσκω κάποιον λόγο να βαράω τοίχους, πόρτες και να πετάω γαμοσταυρίδια στο κενό. Μπορώ να πω επίσης ότι είμαι χαλαρός και είμαι όντως χαλαρός.
Και όλα αυτά δημιουργήθηκαν από μερικές όμορφες στιγμές σε συνδυασμό με την πιο ανακουφιστική μου κίνηση, ίσως της ως τώρα ζωής μου. Την στιγμή που γύρισα και της είπα "Εδώ τελειώνω"
Να με συγχωρείτε, αλλά ήταν το πιο απολαυστικό "τελείωσα" που έχω πει.
Ωστόσο, αυτό ήταν η απλή βάση σε ένα οικοδόμημα. Ένα οικοδόμημα που και σήμερα, μερικές μέρες μετά δεν ξέρω αν όντως χτίστηκε ή το φαντάστηκα. Γιατί παραείναι εντυπωσιακό ώστε να φτιάχτηκε μπροστά στα μάτια μου.
Είναι αυτή η αίσθηση της μέθης που έλεγα και πριν. Που ακόμα και αν εμφανίζονται στιγμές που πάνε να στην διαλύσουν τις διαολοστέλνεις. και συνεχίζεις ακάθεκτος. Και ναι, είναι καλό να είσαι προσγειωμένος και πίστεψε με, είμαι προσγειωμένος, αλλά όποτε θες να αιωρηθείς για λίγο, εσύ είσαι αυτός που έχει το καθήκον να πει "οκ, τώρα προσγειώνομαι".

Εν κατακλείδι και μετά από ένα Ok Computer, λίγη αλκοόλη και πολύ ζέστη έχω να πω πως ο έρωτας αν κάνεις "unlock" τα κατάλληλα "achievements" είναι όντως μαγεία.

Και μην πάω στο κομμάτι έρωτας γιατί δεν θα κοιμηθώ αν αρχίσω να γράφω γι αυτόν.

Απλά, αν σου δοθεί η ευκαιρία να ερωτευτείς και δεις ότι σε παίρνει, μην το πνίξεις, άσε το να σε πνίξει αυτό. Αν ο έρωτας είναι αμοιβαίος θα νιώσεις την μέθη, θα το καταλάβεις.
Θα είναι που όταν θα είσαι μαζί της θα γελάς όποτε την κοιτάς και θα σβήνεται κάθε άσχημη σκέψη μέσα σου. Θα είναι που τα πόδια σου δεν θα έχουν πια κανένα βάρος και που ότι κάνεις, θα είναι καθαρά αυθόρμητο. Θα είναι πολλά μικρά, αλλά όμορφα γεγονότα και στιγμές, που χωρίς αυτές θα γύριζες άλλη μια μέρα σπίτι να ανοίξεις το pc σου ή το βιβλίο σου και να χαθείς μέσα εκεί. Θα είναι που θα σχηματίζεις το ίδιο ηλίθιο χαμόγελο όποτε ξαπλώνεις και σχηματίζεις το πρόσωπο της στο μυαλό σου.

Όταν νιώσεις αυτή την μέθη, ίσως να νιώσεις πιο ελεύθερος από ποτέ, γιατί και τα συναισθήματα σου θα είναι πιο ελεύθερα από ποτέ.

Μερικές ακόμα σκέψεις

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Άρχισα αυτό το κείμενο γράφοντας δύο παραγράφους. Τις έσβησα γιατί δεν έλεγα τίποτα που να βγάζει καθαρό νόημα και εκτός αυτού άρχισα να ξεφεύγω. Το θέμα μου είναι ότι έχω συνηθίσει να ξεφεύγω. Το καλό είναι ότι πλέον ξέρω άμα ξεφύγω μέχρι που θα φτάσω γι αυτό και ξεφεύγω μόνο νοητικά.

Πολύ ψαγμένο ε; Ναι, είμαι γνωστός ψαγμένος γαμωκαιδέρνον

Γενικότερα έχω θέματα. Θέματα για ποιον λόγο κάποιος να είναι μουνόπανο πχ. Το έχω ψιλοσκεφτεί και έχω καταλήξει στο ότι κάποιος μπορεί να είναι μουνόπανο γιατί:

Έτσι γουστάρει (το χω κάνει και γω, shame on me)
Τραύματα τον οδήγησαν εκεί (οικογένεια, σκηνικά σε φιλικούς κύκλους, του φάγε η γάτα το πουλί κλπ κλπ)
Έχει νταλαβέρια με σενα (έγραψες μισή μονάδα πάνω από αυτόν στο "Εμείς και ο κόσμος", του σοδόμιζες την γκόμενα, του την δίνει το εξέχων μούσι σου κλπ κλπ)

και αυτά με κάνουν να βλέπω και να βρίσκω σχεδόν πάντα γιατί ο τάδε αρχίδας έπραξε όπως έπραξε και να έχω ανάλογη αντιμετώπιση.

Θέματα μπορεί να έχω, βασικά όχι μπορεί, έχω. Με την βλακεία. Τι εννοώ με την βλακεία; Παράδειγμα:

Έχεις τον ηλίθιο Α και τον ηλίθιο Β. Και οι 2 ηλίθιοι όχι απαραίτητα λόγω έλλειψης παιδείας, εκεί μπαίνουμε σε άλλα μονοπάτια. Ηλίθιοι κοινωνικά, εγκυκλοπαιδικά και γενικότερα επιβλαβείς ηλίθιοι που αποτελούν παράσιτα*. Ο Α ηλίθιος όπως και ο Β καταπιάνονται με μια δουλειά στην οποία έχουν μάθει να είναι άσσοι. Το ότι είναι ηλίθιοι δεν σημαίνει ότι έχουν κάποια ευτελή δουλειά. Ηλίθιοι υπάρχουν και ιατροί και δικηγόροι και ότι θες. Και οι 2 ωστόσο έχουν μείνει εκεί όσον αφορά τις γνώσεις τους και άντε με ελάχιστες γνώσεις σε άλλα θέματα λιγότερο ή καθόλου σχετικά με το αντικείμενο τους. Η διαφορά τους: Ο Α ηλίθιος βαυκαλίζεται από το γεγονός ότι έχει μεγαλοδουλειά και θεωρεί ότι γνωρίζει τα πάντα, οπότε μπλέκεται στα πάντα και γαμάει τα πάντα, αν έχει μεγαλοδουλειά, αν δεν έχει μεγαλοδουλειά μπορεί κάλλιστα να εμπλέκεται παντού με την δικαιολογία ότι "έχω βιώματα εγώ και ξέρω εγώ", καθώς και το all time classic "εγώ έχω βγάλει το σχολείο του δρόμου". Ο Β ηλίθιος ξέρει που τον παίρνει να μιλήσει και που όχι. Κάπου εδώ να προσθέσω ότι "ηλίθιοι" είμαστε όλοι κάπου. Και με τον όρο ηλίθιος στην προκειμένη αναφέρομαι σε αυτόν ο οποίος δεν έχει καμία επίγνωση επί κάποιου ψι θέματος. Θα μπορούσα κάλλιστα να πω "αμαθής" αντί να τον βαφτίσω ηλίθιο, αλλά τότε θα το έληγα όλο σε μια πρόταση και θέλω να γράψω.

Να πω λοιπόν ότι εγώ έχω πρόβλημα με όσους ανήκουν στην κατηγορία του ηλίθιου Α. Αυτοί είναι που θα σου προξενήσουν το πρόβλημα. Αυτοί είναι που πρέπει να κλείνονται στο καβούκι τους εκεί που πρέπει. Αυτοί είναι μέρος αυτών που στις 5 Μάη πρέπει να φάνε σουβλάκι από το κέντρο ώστε στις 6 να την περάσουν στην χέστρα. Γιατί πολύ απλά δεν είναι καν ημιμαθείς. Είναι αμαθείς που επειδή είναι γνώστες σε ένα ζήτημα νομίζουν ότι κάπου είναι τουλάχιστον ημιμαθείς. Και αυτό μου γαμάει την κοσμοθεωρία μου περί "πίστης στην ανθρωπότητα".

Το άνωθεν ίσως δεν βγάζει καν νόημα σε μερικούς. Δεν φταίω, βιάζομαι.

Κάτι τελευταίο, που είπα να μην το σχολιάσω αλλά με τρώει ο κώλος μου

πολύ συγκινήθηκα ρε πούστη. Το ίδιο και ο υπόλοιπος πλανήτης που είδε ένα κακέκτυπο της Μερκούρη να υπερηφανεύεται για όλα αυτά που υπερηφανεύεται και κάθε άλλος Έλληνας που αρνείται να γαμωπαραδεχτεί ότι είναι ΚΑΙ δική του μαλακία το σημερινό χάλι. Ναι, δικιά μας η δημοκρατία, δικιά μας η κριτική, δικές μας οι χέστρες, γενικά ο δυτικός πολιτισμός έχει ελληνικά ερείσματα, αλλά να σου πω κάτι ψωροπερήφανε κωλοέλληνα; Απλά πατάς τα ίδια γαμημένα χώματα με όσους κάναν όλα αυτά. Έχουν περάσει 2500 χρόνια από τότε. Σαν να είσαι το δισέγγονο του Steve Jobs, το οποίο είναι σερβιτόρος στα McDonalds, και να βγαίνεις και να λες στον τύπο που έχει iphone ενώ εσύ βολεύεσαι με το k750i σου ακόμα "ρε ψηλέ, ο προπάππους μου τα έφτιαξε αυτά. Θέλω να με σέβεσαι μόνο και μόνο γι αυτό". Όχι καριόλη. Θα σε σέβεται αυτός του οποίου κέρδισες τον σεβασμό. Επειδή το μαιευτήριο που γεννήθηκες είναι στα ίδια χώματα που κατουρούσε ο Σοφοκλής δεν σημαίνει ότι οι τραγωδίες του αποτελούν ασπίδα στο κατούρημα του υπόλοιπου πλανήτη. Θες σεβασμό από εκεί; Πάλεψε. Να είσαι υπερήφανος για την πατρίδα σου και για το ότι έβγαλε, αλλά να μην τα σφετερίζεσαι απλά και μόνο για να σε λυπηθούν, κωλόγυφτε. Βγες και πέτα νέες, γαμημένες ιδέες. Αυτό που έκανε η Μουτσάτσου είναι το ίδιο γελοίο με αυτό που έκαναν οι Ολλανδοί πριν κάμποσο καιρό

και γιατί; Γιατί οι έξω αντιμετωπίζουν τους Έλληνες ως τους μόνους μαλάκες της υπόθεσης και οι Έλληνες τους έξω και τα ανώτερα στρώματα ως μόνους υπαίτιους.

Βαρέθηκα, πάω να διαβάσω

*παράσιτα: αφορμή οι 9 στους 10 που θα διαβάσουν την πρόταση να σταθούν εκεί χαρακτηρίζοντας με "φασίστα", "ρατσιστή", "κλούφρη". Ναι, είναι παράσιτα αν και εφόσον δεν αποτελούν μονάδες ή ομάδες χρήσιμων προς την κοινωνία που τους περιβάλλει ενεργειών. Κάπου εδώ συνέχισε να διαβάζεις αυτό που γράφω πάνω και μόλις τελειώσω το παράδειγμα συνέχισε να διαβάζεις εδώ. Ελπίζοντας ότι το διάβασες να πω λοιπόν ότι ναι, ο ηλίθιος που δεν μπορεί να κάνει κάτι για να με βοηθήσει σε ένα χι θέμα, αλλά δεν έρχεται και να μου το γαμήσει δεν είναι παράσιτο.

Ελεύθερο

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Άνοιξε την πόρτα και κοντοστάθηκε στο πεζούλι έξω από το σπίτι του. Με την άκρη του ματιού του έπιασε ένα λευκό λουλούδι στο απέναντι στενό να πασχίζει να ξεπροβάλλει από τα χόρτα.

Είχε καιρό να δει λιακάδα, οπότε ατένιζε λίγο στο άπειρο, ακόμα και αν αυτό που έβλεπε ήταν αμαξοσειρές να κατευθύνονται με σταθερή ταχύτητα προς την ίδια κατεύθυνση, που οδηγούσε στο κέντρο της πόλης. Ήθελε απλά να "καθαρίσει" το κεφάλι του, με όποιον τρόπο και αν γινόταν αυτό.

"Γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά πια;", μονολόγησε. Ίσως γιατί πλέον δεν ήταν το ίδιο ξέγνοιαστος με τα 15 του. Είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι άπαξ και έκανε κάποια μαλακία, αυτός που θα την πλήρωνε πλέον θα ήταν ο ίδιος και όχι κάποιος γονιός, κάποιος "προστάτης" του τέλος πάντων.

Έβγαλε ένα τσιγάρο, το στερέωσε στα χείλη του και προχώρησε. Πέρασαν κοντά 2 λεπτά για να αντιληφθεί ότι έχει ένα τσιγάρο σβηστό στα χείλη του. Ίσως είχε απορροφηθεί τόσο πολύ από τις σκέψεις του, ίσως πάλι να ήταν άλλο ένα από τα περίεργα πειράματα που σκηνοθετούσε με το μυαλό του. Δεν είχε που να πάει, απλά προχωρούσε. Με την τσάντα στον ώμο, με 2-3 τετράδια, τα γυαλιά του και ένα στυλό. Ίσα-ίσα για να μην είναι άδεια. Δεν ήταν αδιάφορος μαθητής, απεναντίας. Απλά τρίτη λυκείου, έδινε βάση μόνο στα 5-6 μαθήματα που χρειάζονταν. "Στ αρχίδια μου αν θεωρούμε τεχνοκράτης ή δεν ξέρω εγώ τι .Τα υπόλοιπα μαθήματα τα σιχαίνομαι, οπότε και δεν τα διαβάζω."

Κάπως έτσι ήταν η κοσμοθεωρία του γενικότερα. Όσο μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ένας δεκαοχτάχρονος έχει κοσμοθεωρία. Κάνε κάτι μόνο άμα μπορείς να έχεις κέρδος από αυτό. Αλλιώς δεν έχεις κίνητρο για να το κάνεις, οπότε και δεν θα το κάνεις καλά. Επομένως, πολύ δαπάνη έργου, για μηδαμινό αποτέλεσμα. Γενικότερα, παρ όλο που ήταν πολύ συναισθηματικός, η φιλοσοφία που είχε αναπτύξει είχε καθαρά ορθολογιστικούς άξονες.

Είχε φτάσει στην διασταύρωση πριν το παρκάκι που άραζε συνήθως μόνος του ή με καμιά κοπελιά άμα τύχαινε. Αυτή την φορά μόνος του όμως. Ήταν στην φάση που δεν ήξερε ούτε ο ίδιος τι ήθελε. Ένιωθε "σαν γκόμενα" όπως χαρακτήριζε ο ίδιος τον εαυτό του και τους άλλους όποτε περιέπλεκαν εξαιρετικά τα πράγματα. Αλλά δεν ήταν αυτό που τον προβλημάτιζε. Παρ όλο που η καθημερινότητα του ήταν γεμάτη και τα συναισθήματα του πολύ πιο έντονα από κάθε άλλη φορά, κάτι τον πλήγωνε, κάτι του γεννούσε έντονα την επιθυμία να πέσει στα γόνατα και να κλαίει.

Ενδεχομένως, να ήταν και αυτό στα πλαίσια της έντονης συναισθηματικής φόρτισης που τον διακατείχε. Ίσως πάλι να τα είχε κάνει τόσο σκατά μέσα στο κεφάλι του που πλέον να μην αντέχει άλλο. Το μυαλό του ήταν πάντα ακατάστατο, αλλά πάντα ήξερε που είναι κάθε τι. Κάπως σαν το δωμάτιο του. Με την διαφορά ότι εκεί κάποια στιγμή ένα κακό χέρι το συγύριζε. Κανείς δεν κατάφερε να συγυρίσει το μυαλό του όμως. Γενικότερα, ελάχιστοι τον είχαν επηρεάσει. Και λόγω πείσματος ακόμα και αν είχε άδικο, άμα τον άλλον δεν τον είχε σε εκτίμηση δεν θα τον αποδεχόταν. Αποκαλούσε τον εαυτό του σαρκαστικά, πολλές φορές, αυτιστικό, λόγω της απίστευτης μανίας που είχε σε ορισμένα θέματα. Τα ήθελε όλα σε τάξη. Και ναι, για αυτόν η ακαταστασία του μυαλού του ήταν μια τάξη. Μια τάξη με δικά του δεδομένα.

Απ' ότι φαίνεται ωστόσο η τάξη αυτή σιγά-σιγά σβήνει. Έκανε λάθη στο παρελθόν και ντρέπεται έντονα γι αυτά. Λάθη σε φιλοσοφίες που ακολουθούσε, λάθη σε αποφάσεις που έπρεπε να κρίνει σωστά, λάθη με κοπελιές και όλα αυτά τον στοίχειωναν. Δεν το έδειχνε όμως. Στους έξω έδειχνε ο χαρούμενος τύπος που δεν έχει προβληματισμούς και ζει μόνο για τον εαυτό το. Ο τύπος που αν σβήσει το χαμόγελο από το πρόσωπο του είναι από το χασμουρητό που ρίχνει συχνά-πυκνά ως σημάδι του οργανισμού του ότι κάτι εκεί γύρω προκαλεί υπνηλία.

Κοιτάει το ρολόι, είχε περάσει ένα δίωρο αφότου έφυγε από το σπίτι. Σηκώθηκε και με το που σηκώθηκε άφησε τις σκέψεις πίσω του. Το έκανε συχνά, ώστε να μην τον βαραίνουν. Το σκυθρωπό βλέμμα που είχε σε όλη την διάρκεια του εσωτερικού του διαλόγου έφυγε και αντικαταστάθηκε από το συνηθισμένο χαρούμενο ύφος του.

.Ακολούθησε διαφορετική πορεία από αυτήν που πήρε για να έρθει ως το παρκάκι, πιο μεγάλη. Παρατήρησε τους ανθρώπους στην διαδρομή, πάντα τους μισούσε ως φάρα, αλλά τώρα μπόρεσε να τους δει από ένα άλλο πρίσμα, ίσως και αυτοί να σκέφτονται όπως αυτός. Έφτασε σπίτι. Στάθηκε στο πεζούλι, έβγαλε τα κλειδιά και μπήκε σπίτι του. Από το παράθυρο πρόσεξε ότι το λευκό λουλούδι πλέον ξεχώριζε...

Κάθισα και σκέφτηκα...

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Μαλάκα αυτός έγραψε άρθρο!

Ε, έτυχε.

Άκου πως έχει η φάση: Το μεσημέρι κάτι έκανα, δεν θυμάμαι τι...

Α, όχι, ναι, θυμήθηκα, το "Καφέ της Χαράς" έβλεπα.

Είναι σε μια φάση λοιπόν η Σταυρούλα, καθαρίζει το μαγαζί ενώ την βρίζει ο Φατσέας και την πιάνει η Χαρά και της λέει "Γιατί τον ανέχεσαι ακόμα;" οπότε και η Σταυρούλα γυρίζει και της κάνει "Μπορεί να με βρίζει, να με χτυπάει, να με ξεφτιλίζει, να με βάζει να του καθαρίσω την ούρδα με την γλώσσα, να μου βάζει αμόνια στον κώλο, αλλά μερικές φορές είναι πολύ γλυκός". Οπότε εκεί και γω, δεδομένου ότι έχω περάσει από το τριπάκι "δεν γαμιέται, θα το υπομείνω γιατί στο τέλος γίνεται αυτό" σκέφτηκα το εξής:

Έστω ότι έχεις έναν κουβά. Ας πούμε πλαστικό. Ο κουβάς αυτός έχει στον πάτο του μια παχιά στρώση από μια ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ σοκολάτα, σίγουρα δεν σε αφήνει ανικανοποίητο. Ωραία ως εδώ; Ωραία...έστω ότι ο ίδιος κουβάς λοιπόν, πάνω απ αυτή την στρώση, έχει γεμίσει μέχρι πάνω-πάνω με σκατά, ξεχειλίζει κ όλας λίγο. Εσύ έχεις δεμένα τα χέρια πίσω και γενικά μπορείς να αδειάσεις τον κουβά μόνο με το στόμα σου. Γενικότερα, ας πούμε ακλόνητο για να αποφύγουμε απαντήσεις σαν αυτή:

Αξίζει λοιπόν να φας όλα αυτά τα σκατά για τις λίγες στιγμές απόλαυσης στο τέλος;

Μπαίνουν πολλοί παράγοντες ενδιάμεσα. Όταν το συζήτησα με ένα παλικάρι που ίσως επιθυμεί να κρατήσει την ανωνυμία του μου είπε: "Κοίτα φίλε, άμα μιλάμε για την καλύτερη σοκολάτα που θα έχω φάει και θα φάω ποτέ στην ζωή μου, τότε ναι, χαλάλι η κοπροφαγία." Είναι μια σεβαστή άποψη, και γω την σκέφτηκα. Όμως, ΟΜΩΣ ΛΕΩ, τα σκατά που θα έχεις φάει στο ενδιάμεσο θα σου έχουν κόψει την όρεξη, θα σου χαλάσουν και την γεύση, όσο καλή και αν είναι η σοκολάτα. Οπότε, δεν ξέρω κατά πόσο αξίζει σ αυτή την περίπτωση.
Συν τοις άλλοις, εγκυμονεί ο κίνδυνος στην μέση να τα παρατήσεις γιατί δεν αντέχεις άλλο. Για φαντάσου πόσο σκατά θα νιώσεις, φαντάστηκες; Μπράβοοοο :)
Τέλος, η δύναμη που σε κράταγε να αντέξεις να φας όλα αυτά τα σκατά σου δημιουργούσε παράλληλα τεράστιες προσδοκίες για την ποιότητα της σοκολάτας. Τόσο τεράστιες μετά από ένα σημείο, όπου είναι σχεδόν σίγουρο ότι ακόμα κ έτσι θα απογοητευόσουν από το αποτέλεσμα. Άσε που, όσο καλή και αν είναι η σοκολάτα, στον πάτο είναι, έχει ποτίσει σκατίλα.

Οπότε λοιπόν, νομίζω σας έδωσα τροφή για σκέψη. Η δική μου άποψη είναι ότι άμα μιλάμε για Ελβετική σοκολάτα εξαιρετικής ποιότητας, ίσως μπω στον κόπο να φαω 3 μπουκιές ληγμένη κονσέρβα που θα μου εξασφαλίσει στενές επαφές με την χέστρα. Αλλά μέχρι εκεί, τα ζυγιάζω και η ζυγαριά από τα δεξιά κοντεύει να σπάσει.

Αυτά. Ελπίζω να χορτάσατε άρθρο απόψε. Καλά να περνάτε.

ΥΓ. Η ενδιαφέρουσα άποψη του Χρήστου που δεν είχα σκεφτεί και όμως έχει δίκιο: