Ραδιοκέφαλο και αλκοόλη

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Όχι πολύ, ίσα-ίσα για να ρέει πιο εύκολα ο λόγος και να γράφω πιο άμεσα.

Και αφού παρέδωσα το τελευταίο μου τετράδιο και κατέβηκα τις σκάλες του σχολείου, ένιωσα αυτή την ελευθερία την γαμημένη να με κατακλύζει. Η ψυχολογία μου δεν ήταν και τέλεια, γιατί μπορούσα να πάω καλύτερα, αλλά ήταν το τελευταίο που με ενδιέφερε εκείνη την στιγμή. Ίσως να με ενδιέφερε αν παρουσιάζονταν "βαθμολογικό ενδιαφέρον".
Για να μην τα πολυλογώ, 24 ώρες μετά την έξοδο μου από την πόρτα του σχολείου μου φάνηκε σαν να χω μεγαλώσει κατά ένα χρόνο. Δεν ξέρω τι σκατά έγινε, τι ακριβώς ευθύνεται, ή μάλλον κάπου πάει το μυαλό μου, αλλά το θέμα είναι ότι αυτό είναι μαγεία.
Και πιο συγκεκριμένα από το Σάββατο το μεσημέρι που πήγαινα προς το σπίτι μου μέχρι και τώρα που πληκτρολογώ νιώθω αυτή την υπέροχη αίσθηση. Αυτή την αίσθηση που έχεις στο χι στάδιο της μέθης που όλα γύρω σου φαντάζουν όμορφα και ότι κάνεις το κάνεις τόσο αυθόρμητα.
Και βλέπεις μου είχε λείψει. Εντάξει, δεν ήμουν ο τυπικός μαθητής που ξεσκίστηκε στην γ' λυκείου. Αντικειμενικά, αν κάποιος έβλεπε την προσπάθεια μου θα έλεγε ότι πάω για ένα 13 max. Ωστόσο ένα χι κλείδωμα στα συναισθήματα και μια χι ιδιοσυγκρασία έπρεπε να την έχω. Οπότε είναι απλά λυτρωτική αυτή η αίσθηση.
Είναι η φάση βασικά, που νιώθεις να μην σου λείπει τίποτα. Ίσως λίγο οι κολλητοί σου που θα τους έχεις σύντομα, αλλά έχεις αυτή την πληρότητα.
Και εκεί ανοίγουν 2 δρόμοι: Ο ένας σου λέει πως δεν είσαι πλήρης και πως θέλεις και άλλο. Εκεί καταλήγεις ένα ματαιόδοξο παπάρι και σου αξίζει η πίκρα που θα φας στο επόμενο διάστημα.
Ο άλλος δρόμος πάλι, είναι απλός και σου λέει πως εντάξει μεγάλε, μια χαρά είσαι εδώ. Και αυτός ο δρόμος θα είναι που θα γράφει στα πλαϊνά του ότι την πληρότητα δεν στην έδωσε κάτι "μεγάλο", αλλά πολλά "μικρά", που ενδεχομένως να συνθέτουν κάτι μεγάλο.
Εμένα ο δεύτερος δρόμος μια χαρά μου φαίνεται, λακουβίτσες δεν έχει, νέκρα είναι. Εκεί θα μείνω.

Απλά αυτές τις χαρές τις απολαμβάνω χωρίς τα μούσια μου κ αυτό με θλίβει λίγο. Όσοι είχαν μούσια για ένα διάστημα χρόνου-plus μπορούν να καταλάβουν τι λέω.

Κατά τ' άλλα ναι, μπορώ να πω ότι νιώθω όπως νιώθουν και εκείνοι οι ξανθοί καλογυμνασμένοι Αμερικάνοι οικογενειάρχες με το αστραφτερό χαμόγελο και την χωρίστρα μπροστά, αριστερά συνήθως, στις διάφορες ταινίες. Και μπορώ να πω ότι δεν βρίσκω κάποιον λόγο να βαράω τοίχους, πόρτες και να πετάω γαμοσταυρίδια στο κενό. Μπορώ να πω επίσης ότι είμαι χαλαρός και είμαι όντως χαλαρός.
Και όλα αυτά δημιουργήθηκαν από μερικές όμορφες στιγμές σε συνδυασμό με την πιο ανακουφιστική μου κίνηση, ίσως της ως τώρα ζωής μου. Την στιγμή που γύρισα και της είπα "Εδώ τελειώνω"
Να με συγχωρείτε, αλλά ήταν το πιο απολαυστικό "τελείωσα" που έχω πει.
Ωστόσο, αυτό ήταν η απλή βάση σε ένα οικοδόμημα. Ένα οικοδόμημα που και σήμερα, μερικές μέρες μετά δεν ξέρω αν όντως χτίστηκε ή το φαντάστηκα. Γιατί παραείναι εντυπωσιακό ώστε να φτιάχτηκε μπροστά στα μάτια μου.
Είναι αυτή η αίσθηση της μέθης που έλεγα και πριν. Που ακόμα και αν εμφανίζονται στιγμές που πάνε να στην διαλύσουν τις διαολοστέλνεις. και συνεχίζεις ακάθεκτος. Και ναι, είναι καλό να είσαι προσγειωμένος και πίστεψε με, είμαι προσγειωμένος, αλλά όποτε θες να αιωρηθείς για λίγο, εσύ είσαι αυτός που έχει το καθήκον να πει "οκ, τώρα προσγειώνομαι".

Εν κατακλείδι και μετά από ένα Ok Computer, λίγη αλκοόλη και πολύ ζέστη έχω να πω πως ο έρωτας αν κάνεις "unlock" τα κατάλληλα "achievements" είναι όντως μαγεία.

Και μην πάω στο κομμάτι έρωτας γιατί δεν θα κοιμηθώ αν αρχίσω να γράφω γι αυτόν.




Απλά, αν σου δοθεί η ευκαιρία να ερωτευτείς και δεις ότι σε παίρνει, μην το πνίξεις, άσε το να σε πνίξει αυτό. Αν ο έρωτας είναι αμοιβαίος θα νιώσεις την μέθη, θα το καταλάβεις.
Θα είναι που όταν θα είσαι μαζί της θα γελάς όποτε την κοιτάς και θα σβήνεται κάθε άσχημη σκέψη μέσα σου. Θα είναι που τα πόδια σου δεν θα έχουν πια κανένα βάρος και που ότι κάνεις, θα είναι καθαρά αυθόρμητο. Θα είναι πολλά μικρά, αλλά όμορφα γεγονότα και στιγμές, που χωρίς αυτές θα γύριζες άλλη μια μέρα σπίτι να ανοίξεις το pc σου ή το βιβλίο σου και να χαθείς μέσα εκεί. Θα είναι που θα σχηματίζεις το ίδιο ηλίθιο χαμόγελο όποτε ξαπλώνεις και σχηματίζεις το πρόσωπο της στο μυαλό σου.

Όταν νιώσεις αυτή την μέθη, ίσως να νιώσεις πιο ελεύθερος από ποτέ, γιατί και τα συναισθήματα σου θα είναι πιο ελεύθερα από ποτέ.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου