Covers #τρία

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Έχε χάρη που βαριέμαι


Muse - Feeling Good



Nina Simone - Wild is the wind




Αφοί Κατσιμίχα - Don't Worry Be Happy



Black Diamond Heavies- Sinnerman




Stoned Age - Zombie


Milczenie Owiec - Frozen


Pendulum - Master Of Puppets




Covers #2

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Έλα ένα γρήγορο επειδή βιάζομαι:


Sepultura - Firestarter




Paradise Lost - Small Town Boy




Megadeth - Anarchy in the U.K




Phil Flowers & the Flower Shop - Like A Rolling Stone




Nostalgia 77 - Seven Nation Army 




Αυτά. Καληνύχτα <3

Και κάτι τελευταίο...

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Ε, πιθανόν να μην ξαναγράψω τίποτα μέσα στο '11. Ίσως και να γράψω όμως. Όλα είναι θέμα timing, κάτι που εμπέδωσα πολύ καλά μέσα στο καλοκαίρι.

Το πιθανότερο είναι τα συγκεκριμένα άρθρα- ή πιο σωστά ας τα λέμε αναρτήσεις- να τα διαβάζουν μια μερίδα 10; 20; άντε 25 ατόμων ανά φορά. Όχι ότι με νοιάζει, αν γούσταρα θα είχα γαμηθεί να προωθώ το blog μου, πρώτη φορά το χω κάνει; Άλλωστε είναι γνωστό ότι αυτό-προωθούμαι συνέχεια. Κάτι που δεν το κάνει κανένας άλλος...
Αλλά δεν πάτησα Comodo>Blogger>Πίνακας Ελέγχου>Σοβαροφάνειας>Νέα Ανάρτηση μόνο γι αυτό. Απλά είπα να γράψω καμιά μπούρδα από αυτές που μου περνάν ανά καιρούς στο μυαλό και δεν έχω που να τις γράψω. Θα μου πεις υπάρχει και το ΚΚΡ που έχει πιάσει σκόνη. Θα σου πω ότι έχω ιδέες αλλά που πάλι αναλώνονται στα ίδια. Ήδη έχω αρχίσει να γίνομαι γραφικός, δεν λέει να γίνω κ άλλο.

Το πρόβλημα μου είναι ότι έχω πολλά προβλήματα. Και θα γυρίσεις πολύ σοφά και θα μου πεις "Δεν έχεις καν δικό σου σπίτι, δική σου οικογένεια, δική σου δουλειά, για ποια προβλήματα μιλάς;" θα σου πω ότι έχεις δίκιο φυσικά και θα κάτσω με την μούρη μου να γλύφει το πάτωμα από ντροπή.
Όλοι μας έχουμε προβλήματα. Απλά ξέρεις, μέχρι να εμφανιστεί ένα μεγαλύτερο πρόβλημα, το μέχρι τότε μεγάλο σου πρόβλημα μοιάζει τεράστιο. Και εξηγώ:

Είσαι ένας 14-18χρονος στην Αθήνα. Σε normal οικογένεια, έχεις και αδερφάκια να παίζεις, έχεις και τους φίλους σου, τον γκόμενο-γκόμενα σου όλα κομπλέ ως εδώ. Σε ταλανίζει όμως ένα σπουδαίο πρόβλημα. Σου λείπουν τα 200€ για να συμπληρώσεις τα λεφτά για τις διακοπές το καλοκαίρι κ αυτό σε σκοτώνει. Ναι, μάλιστα.
Είσαι ένας 14-18χρονος στην Αθήνα πάλι για να μην μπερδέψουμε τους παράγοντες. Οι γονείς σου χώρισαν φέτος, είσαι μοναχοπαίδι που ο καλύτερος του φίλος απλά δεν τον βαράει και το πιο προχωρημένο πράμα που έκανες με γυναίκα είναι το πρωινό φιλί από την μητέρα σου. Αυτή όμως είναι η πραγματικότητα σου, α και σου λείπουν και 300€ για τα φροντιστήρια του μήνα. Επίσης, η μάνα σου έχει αρχίσει να εμφανίζει σχιζοφρενικές τάσεις και πρέπει να το κοιτάξεις. Α, και σε κυνηγάν κάτι παρέες να σε σαπίσουν στο ξύλο. Είδες και στο σημερινό σου όνειρο ότι πήγες διακοπές το καλοκαίρι με τους φίλους που δεν έχεις.

Κατάλαβες τι πράμα εννοώ; Ότι αυτό που εσύ θεωρείς πρόβλημα για τον άλλον δεν είναι καν καθημερινότητα. Και μην πεις είναι υποκειμενικό. Είναι απλά μέχρι να σου παρουσιαστεί ένα μεγαλύτερο πρόβλημα και να καταλάβεις πόσο ασήμαντα πράματα σε προβλημάτιζαν ή μέχρι να το συνειδητοποιήσεις από μόνος σου.

Και αυτό ισχύει παντού, όχι μόνο σ αυτό το θέμα. 
Έρωτας. Οι μισοί εδώ θυμούνται ότι ερωτεύτηκαν με το που κάποιος απλά τηρεί κάποια στάνταρ τους. Παίζει να μην άκουσαν ποτέ την λέξη ενθουσιασμός. Δεν λέω ότι δεν υπάρχει έρωτας, ότι δεν γίνεται να ερωτευτείς κάποιον. Απλά έχω βαρεθεί να βλέπω τύπους/ισσες να χωρίζουν αυτόν που "ερωτεύτηκαν" ένα μήνα μετά ή να τον έχουν στολίσει με κάθε λογής κέρατο για ποικιλία. Τραγίσιο, βοϊδίσιο, κατσικίσιο απ όλα. 
Για μένα η φάση πάει: Βλέπεις τον άλλον, γνωρίζεστε, γουστάρεις, μπαίνεις στην φάση του ενθουσιασμού που κρατάει max έναν μήνα και μετά δύο τα τεινά: Ή βαριέσαι και φεύγεις, ή βλέπεις πως όντως, περνάς γαμάτα εδώ πέρα, οπότε κάθεσαι και το χαίρεσαι. Τότε έλα και πες μου ότι ερωτεύτηκες. Γιατί και γω έτσι έχω ερωτευτεί όλη την πλάση και με έχει ερωτευτεί ότι κινείται.

Επίσης, ο έρωτας είναι κάτι ακαθόριστο. Για τον 14χρονο έρωτας μπορεί απλά να σημαίνει χοροπηδάει η καρδούλα μου όποτε βλέπω το συγκεκριμένο άτομο. Και αυτό όμορφο είναι. Απλά ο αντίστοιχος 18χρονος-20χρονος αυτό θα το θεωρήσει απλά τσίμπημα. 
Για τον αντίστοιχο 18χρονο-20χρονο έρωτας μπορεί να συνεπάγεται ότι η ζωή του δεν έχει ίδιο χρώμα χωρίς το συγκεκριμένο άτομο, να μην μπορεί να φάει,  ότι η χαρά του είναι να ναι χαρούμενο εκείνο το άτομο. Ναι, εν ολίγοις, σ αυτή την περίπτωση, έρωτας είναι με το συγκεκριμένο άτομο να είσαι "θύμα" και να τον βάζεις πάνω από σενα. 
Εντάξει, έβαλα τα 2 άκρα. Οι περισσότεροι δεν είναι ούτε στην πρώτη περίπτωση, ούτε και στην δεύτερη, απλά είναι και λίγο κάπως να βρίσκονται μια 15άρα και μια 25άρα στον δρόμο, ξαδέρφες, και όπως πιάνουν την κουβέντα να ακούς:

15:Είμαι ερωτευμένη!
25:Αχ κ εγώ! Με ποιον;
15:Με τον χ
25: Έλα ρε! Πόσο καιρό;
15:Ε, είναι 5 μέρες που τον ξέρω.Εσύ;
25:Ε, με τον ψ...
15:Α, ακόμα με τον ψ είσαι; Δεν βαρέθηκες;

Οπότε είναι και θέμα αντίληψης.

Ε, απ' ότι βλέπω πολύ ασχολήθηκα με αυτό το θέμα. Έχω χαλάσει ήδη κοντά 40 λεπτά από την ζωή μου ως τώρα γράφοντας απλά για να γράψω. Μιας και δεν έχω κάτι άλλο να πω απλά θα κλείσω με κάτι που δεν θυμάμαι από που το έκλεψα.

Ή μάλλον γάμα το, δεν κολλάει, άλλη φορά. Καλά κουράγια.