Ψέμα

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Από πολλούς είναι κάτι κατακριτέο. Άλλοι το θεωρούν ως πηγή πολλών συμφορών, ενώ άλλοι λένε ότι σε αρκετές περιπτώσεις είναι αναγκαίο κακό. Είναι η απόδειξη ότι πολλά πράγματα μπορεί να πάρουν διάφορες τροπές μόνο και μόνο από τα λόγια κάποιου.
Όλοι μας έχουμε πει ψέμματα, για την ακρίβεια αρκετές φορές. Υπάρχουν και φορές που δεν το καταλαβαίνουμε, γιατί το κάνουμε ουσιαστικά ασυνείδητα. Σίγουρα σε μερικούς από εσάς θα έχει τύχει να σας ζητήσει κάποιος την βοήθεια σας και σεις να είπατε "Είμαι κουρασμένος ρε συ" ή "Μου έχει προκύψει κάτι" ενώ ουσιαστικά δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο.
Προσωπικά, το ψέμα το διαχωρίζω σε δύο βασικές κατηγορίες: το καλοπροαίρετο και το κακοπροαίρετο. Στην πρώτη περίπτωση μπαίνει το ψέμα που θα πούμε για να βοηθήσουμε κάποιον, το ψέμα που θα πούμε για να αποφύγουμε ένα δυσάρεστο συμβάν. Ή το ψέμα που ουσιαστικά είναι σαν προπομπός μιας αλήθειας, δηλαδή λες για ένα ψεύτικο γεγονός που έλαβε χώρα, ενώ θα λάβει χώρα κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον, με σκοπό πάντα την ευχαρίστηση του δέκτη.
Στην δεύτερη κατηγορία θέτω δύο υποκατηγορίες, το κακοπροαίρετο που δεν έχει κανείς όφελος από αυτό, και ο πομπός θα το πει από complex ή κάτι παρόμοιο και το κακοπροαίρετο που θα το πει για να ωφεληθεί κάποιος , συνήθως ο πομπός, εις βάρος όμως κάποιου άλλου.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Για να δείξω ότι όπως παντού ισχύει το "Μέτρον Άριστον" έτσι και δω. Ηθικά είναι μια αρκετά κατακριτέα πράξη, ωστόσο τι θα κάνατε εσείς στο εξής:

Είστε σε μια περιοχή που οι εβραϊκής καταγωγής είναι άκρως ανεπιθύμητοι (ακραία περίπτωση, αλλά υποθετικά μιλώντας) και εσείς είστε εβραίος. Θέλετε να βρείτε δουλειά. θα αποκρύψετε την αλήθεια, έτσι δεν είναι;

Και θα πουν ορισμένοι: "Άλλο η απόκρυψη της αλήθειας και άλλο το ψέμα"
Αποκρύπτοντας όμως την αλήθεια οδηγείς τον άλλον σε μια ψεύτικη κατάσταση με μερικά λανθασμένα δεδομένα. Άρα τον οδηγείς στο ψέμα και πάλι.

Όπως και να χει το ψέμα αποτελεί ισχυρό όπλο του καθενός. Βέβαια, δεν είναι και η πιο δίκαιη λύση και σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι καν λύση. Ωστόσο, εκεί που φτάνεις σε αδιέξοδο είσαι αναγκασμένος να το χρησιμοποιήσεις αν θες να συνεχίσεις να ζεις με κάποια δεδομένα.

Αποφάσεις

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Πόσο εύκολο είναι να πάρεις μια απόφαση; Για άλλους είναι σχετικά εύκολο. Απλά βάζουν κάτω τα δεδομένα τους, τα ζυγίζουν και πράττουν αναλόγως. Άλλοι δυσκολεύονται, ενδεχομένως γιατί δεν μπορούν να λειτουργήσουν αντικειμενικά ή επειδή δεν έχουν ξεκάθαρη σκέψη για κάποια πράματα.

Και ακόμα και όταν παίρνεις τελικά την απόφαση, πόσο σίγουρος είσαι ότι πήρες την σωστή; Πάλι διαφέρουν οι άνθρωποι. Άλλοι είναι σίγουροι ότι έχουν πάρει την σωστή, είτε επειδή ο εγωισμός τους είναι υπέρ του δέοντος, είτε επειδή απλά έχουν πίστη στις δυνάμεις τους. Υπάρχουν όμως και αυτοί που αμφιβάλλουν για την απόφαση τους. Πάλι για διάφορους παράγοντες. Δυστυχώς, αυτό μπορεί να τους οδηγήσει άθελα τους στο να βγει λάθος η απόφαση τους, ακόμα και αν αρχικά αυτή ήταν η σωστή.

Καλώς ή κακώς η ζωή μας είναι μόνο αποφάσεις. Ή για να το θέσω πιο κατανοητά, η ζωή είναι σαν ένας πολύ μεγάλος δρόμος με όχι και τόσο καλή άσφαλτο. Όσο προχωράς συναντάς όλο και περισσότερες διχάλες όπου πάντα πρέπει να αποφασίσεις εγκαίρως αν το καλύτερο είναι να πας δεξιά ή αριστερά. Σχεδόν ποτέ δεν συνενώνονται αργότερα οι δύο δρόμοι που συναντάς. Και αν επιλέξεις ένα δρόμο ο οποίος οδηγεί σε αδιέξοδο πρέπει είτε να ξαναγυρίσεις πίσω ή αν είναι αδύνατο πια να συμβιβαστείς με το ότι υπάρχει γύρω σου.

Αν είσαι έξυπνος, ή μάλλον πιο δόκιμος θα ήταν ο όρος «σοφός», τότε η απόφαση που πήρες σχεδόν πάντα θα είναι η σωστή. Γι αυτό και πάντα πίστευα ότι η σοφία είναι από τις μεγαλύτερες αρετές. Και άμα εκτός από σοφός έχεις και την ικανότητα να συμβιβάζεσαι εύκολα με διάφορες καταστάσεις τότε και λανθασμένη απόφαση να πήρες κάποια στιγμή, λόγω του χαρακτήρα σου θα συμβιβαστείς, ψάχνοντας και βρίσκοντας τα θετικά στα δεδομένα που σου έχουν δοθεί.

Ας περάσουμε ωστόσο στην περίπτωση όπου παίρνεις την απόφαση, αυτή είναι λανθασμένη και επειδή είσαι αδύναμος χαρακτήρας ενδίδεις στην πραγματικότητα στην οποία βρίσκεσαι και γίνεσαι υποχείριο της ίδιας σου της δυστυχίας. Κάπου εδώ ίσως φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι όπως ο καλύτερος μας φίλος είναι ο εαυτός μας, μπορεί σχεδόν παράλληλα να είναι και ο μεγαλύτερος εχθρός μας.

Άρα μήπως έχουν δίκιο όσοι λένε ότι όλα είναι στο μυαλό; Εδώ και πολύ καιρό είναι πεποίθηση μου ότι όντως, τα πάντα είναι στο μυαλό. Αυτός ο οποίος έχει χάσει το χέρι του και στην πραγματικότητα είναι σε πιο δυσμενή θέση από αυτόν ο οποίος χώρισε μετά από σχέση τριών χρόνων, άμα τα βλέπει από κατάλληλη οπτική ίσως να ξεπεράσει το πρόβλημα του αρκετά γρήγορα, παραβλέποντας τα όποια κομφόρ πλέον δεν απολαμβάνει. Στην αντίθετη μεριά μπορεί να βρίσκεται ο χωρισμένος κύριος ο οποίος είτε επειδή είναι μεμψίμοιρος είτε επειδή είναι υπερευαίσθητος είτε επειδή απλά έχει κάποιες αδυναμίες στον χαρακτήρα του, μπορεί να κάνει να ξεπεράσει τελείως την κοπελιά του μέχρι και χρόνια. Για να σας προλάβω, δεν παρεκκλίνω από το θέμα. Ακόμα και εδώ παίζουν ρόλο οι αποφάσεις. Αν αποφασίσεις να ξεγράψεις το παρελθόν σου και επικεντρωθείς στην πραγματικότητα η οποία σου διατίθεται τότε θα βγεις κερδισμένος. Σίγουρα πάντως δεν έχεις κάτι να χάσεις.

Ο Σαρτρ είχε πει “Κόλαση είναι οι άλλοι”. Δυστυχώς, ενώ θα πω ότι δεν συμφωνώ, μέσα μου ξέρω ότι έχει δίκιο. Όσο δυνατοί χαρακτήρες και αν είμαστε, ποτέ δεν είμαστε απόλυτα αντικειμενικοί. Πάντα υπάρχει έστω και μία μηδαμινή ποσότητα φόβου ή αβεβαιότητας. Εκεί ευθύνονται “οι άλλοι”. Βέβαια, αν το πάρουμε με την λογική του “Όλα είναι στο μυαλό” τότε ακόμα και εδώ μπορούμε να καταρρίψουμε αυτό τον ισχυρισμό, ωστόσο αλήθεια τώρα, πόσοι είμαστε πραγματικά τόσο δυνατοί; Ελάχιστοι. Και όλοι οι ισχυρισμοί σαν κ αυτόν συνήθως αναφέρονται σε ένα γενικό σύνολο, γνωρίζοντας πάντα ότι υπάρχει και η εξαίρεση στον κανόνα και σχεδόν πάντα εμφανίζεται.

Κάπου εδώ σταματάω να γράφω. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, εξάντλησα ότι είχα να πω πάνω στο θέμα. Ελπίζω να ήμουν κατανοητός και όσο το δυνατόν λιγότερο κουραστικός. Χαιρετώ.

Πρώτο άρθρο...

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Κάτι έχω πάθει τελευταία και ενώ μπορώ να γράφω ένα άρθρο 2.000+ λέξεων δεν μπορώ να βρω έναν τίτλο. Ίσως να φταίει το ότι θεωρώ ανούσιο να χαλάσω φαιά ουσία για κάτι τόσο ασήμαντο, ασχέτως αν είμαι της πεποίθησης ότι ένα καλό δώρο πρέπει να έχει ένα επίσης καλό περιτύλιγμα.

Όλα είναι θέμα marketing άλλωστε.

Και εννοώ:

Άμα αυτή την στιγμή έπεφτε στο μάτι σου μία ανάρτηση με τίτλο "Πρώτο άρθρο..." πόσες είναι οι πιθανότητες να πατούσες πάνω του; Μάλλον όχι πολλές...
Κάτι μου λέει ωστόσο πως αν ο τίτλος ήταν "Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος..." ή "Μόνιμοι κάτοικοι των ονείρων μας..." ή κάτι σε ίδιο στυλ ήδη θα είχες μπει μέσα και θα διάβαζες.
Δεν το κατακρίνω, αντιθέτως το επικροτώ καθώς είναι από τους καλύτερους τρόπους να διαφημίσεις αυτό που έγραψες.
Ας μην παρεκκλίνω απ αυτό που θέλω να πω όμως...το blog αυτό δημιουργήθηκε για να παρουσιάσω κάποιες σκέψεις, κάποιες ανησυχίες μου οι οποίες καλώς ή κακώς δεν γινόταν να αποτυπωθούν στο άλλο blog, καθαρά για δεοντολογικούς λόγους. Κάτι λίγα τα γράφω και στο πλάι.
Ήδη σε μερικούς έχει δοθεί η εντύπωση ότι σε αυτό το blog θα δίνω ρεσιτάλ μεμψιμοιρίας και κακομοιρισμού, δεν έχω απαραίτητα τέτοιους σκοπούς. Βασικά, δεν έχω καν τέτοιους σκοπούς. Απλά, πάντα ήμουν ο άνθρωπος που πίστευε σε μια ψυχική και γενικότερη ισορροπία, δηλαδή ότι τα πάντα πρέπει να αποτελούνται από μια ομοιομορφία...έτσι και γω, με αυτό το blog θα προσπαθήσω να ισοσταθμίσω τον χαρακτήρα που βγάζω προς τα έξω στο Κατακαμμένη Ρούμελη.
Είναι λεπτή η γραμμή μεταξύ σχιζοφρένειας και της περίεργης λογικής που έχουμε κάποιοι...πιστεύω πως ακροβατώ με σχετική άνεση πάνω στην γραμμή αυτή και θα ζοριστώ να πέσω. Ο χρόνος θα το δείξει...

Αυτά λοιπόν, ένας πρόλογος του ενός τετάρτου είναι ότι πρέπει πιστεύω για εναρκτήριο άρθρο ενός blog που δημιουργήθηκε από ξαφνική επιθυμία κάπου...ας ελπίσω να έχω την έμπνευση να γράψω τίποτα αξιόλογο....