Μαλάκα αυτός έγραψε άρθρο!
Ε, έτυχε.
Άκου πως έχει η φάση: Το μεσημέρι κάτι έκανα, δεν θυμάμαι τι...
Α, όχι, ναι, θυμήθηκα, το "Καφέ της Χαράς" έβλεπα.
Είναι σε μια φάση λοιπόν η Σταυρούλα, καθαρίζει το μαγαζί ενώ την βρίζει ο Φατσέας και την πιάνει η Χαρά και της λέει "Γιατί τον ανέχεσαι ακόμα;" οπότε και η Σταυρούλα γυρίζει και της κάνει "Μπορεί να με βρίζει, να με χτυπάει, να με ξεφτιλίζει, να με βάζει να του καθαρίσω την ούρδα με την γλώσσα, να μου βάζει αμόνια στον κώλο, αλλά μερικές φορές είναι πολύ γλυκός". Οπότε εκεί και γω, δεδομένου ότι έχω περάσει από το τριπάκι "δεν γαμιέται, θα το υπομείνω γιατί στο τέλος γίνεται αυτό" σκέφτηκα το εξής:
Έστω ότι έχεις έναν κουβά. Ας πούμε πλαστικό. Ο κουβάς αυτός έχει στον πάτο του μια παχιά στρώση από μια ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ σοκολάτα, σίγουρα δεν σε αφήνει ανικανοποίητο. Ωραία ως εδώ; Ωραία...έστω ότι ο ίδιος κουβάς λοιπόν, πάνω απ αυτή την στρώση, έχει γεμίσει μέχρι πάνω-πάνω με σκατά, ξεχειλίζει κ όλας λίγο. Εσύ έχεις δεμένα τα χέρια πίσω και γενικά μπορείς να αδειάσεις τον κουβά μόνο με το στόμα σου. Γενικότερα, ας πούμε ακλόνητο για να αποφύγουμε απαντήσεις σαν αυτή:
Αξίζει λοιπόν να φας όλα αυτά τα σκατά για τις λίγες στιγμές απόλαυσης στο τέλος;
Μπαίνουν πολλοί παράγοντες ενδιάμεσα. Όταν το συζήτησα με ένα παλικάρι που ίσως επιθυμεί να κρατήσει την ανωνυμία του μου είπε: "Κοίτα φίλε, άμα μιλάμε για την καλύτερη σοκολάτα που θα έχω φάει και θα φάω ποτέ στην ζωή μου, τότε ναι, χαλάλι η κοπροφαγία." Είναι μια σεβαστή άποψη, και γω την σκέφτηκα. Όμως, ΟΜΩΣ ΛΕΩ, τα σκατά που θα έχεις φάει στο ενδιάμεσο θα σου έχουν κόψει την όρεξη, θα σου χαλάσουν και την γεύση, όσο καλή και αν είναι η σοκολάτα. Οπότε, δεν ξέρω κατά πόσο αξίζει σ αυτή την περίπτωση.
Συν τοις άλλοις, εγκυμονεί ο κίνδυνος στην μέση να τα παρατήσεις γιατί δεν αντέχεις άλλο. Για φαντάσου πόσο σκατά θα νιώσεις, φαντάστηκες; Μπράβοοοο :)
Τέλος, η δύναμη που σε κράταγε να αντέξεις να φας όλα αυτά τα σκατά σου δημιουργούσε παράλληλα τεράστιες προσδοκίες για την ποιότητα της σοκολάτας. Τόσο τεράστιες μετά από ένα σημείο, όπου είναι σχεδόν σίγουρο ότι ακόμα κ έτσι θα απογοητευόσουν από το αποτέλεσμα. Άσε που, όσο καλή και αν είναι η σοκολάτα, στον πάτο είναι, έχει ποτίσει σκατίλα.
Οπότε λοιπόν, νομίζω σας έδωσα τροφή για σκέψη. Η δική μου άποψη είναι ότι άμα μιλάμε για Ελβετική σοκολάτα εξαιρετικής ποιότητας, ίσως μπω στον κόπο να φαω 3 μπουκιές ληγμένη κονσέρβα που θα μου εξασφαλίσει στενές επαφές με την χέστρα. Αλλά μέχρι εκεί, τα ζυγιάζω και η ζυγαριά από τα δεξιά κοντεύει να σπάσει.
Αυτά. Ελπίζω να χορτάσατε άρθρο απόψε. Καλά να περνάτε.
ΥΓ. Η ενδιαφέρουσα άποψη του Χρήστου που δεν είχα σκεφτεί και όμως έχει δίκιο:
και η ενδιαφέρουσα άποψη του Χρήστου που είχα σκεφτεί και είχε σκεφτεί και το παληκάρι πιο πάνω κ όμως ξέχασα ν αναφέρω:
Ε, έτυχε.
Άκου πως έχει η φάση: Το μεσημέρι κάτι έκανα, δεν θυμάμαι τι...
Α, όχι, ναι, θυμήθηκα, το "Καφέ της Χαράς" έβλεπα.
Είναι σε μια φάση λοιπόν η Σταυρούλα, καθαρίζει το μαγαζί ενώ την βρίζει ο Φατσέας και την πιάνει η Χαρά και της λέει "Γιατί τον ανέχεσαι ακόμα;" οπότε και η Σταυρούλα γυρίζει και της κάνει "Μπορεί να με βρίζει, να με χτυπάει, να με ξεφτιλίζει, να με βάζει να του καθαρίσω την ούρδα με την γλώσσα, να μου βάζει αμόνια στον κώλο, αλλά μερικές φορές είναι πολύ γλυκός". Οπότε εκεί και γω, δεδομένου ότι έχω περάσει από το τριπάκι "δεν γαμιέται, θα το υπομείνω γιατί στο τέλος γίνεται αυτό" σκέφτηκα το εξής:
Έστω ότι έχεις έναν κουβά. Ας πούμε πλαστικό. Ο κουβάς αυτός έχει στον πάτο του μια παχιά στρώση από μια ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ σοκολάτα, σίγουρα δεν σε αφήνει ανικανοποίητο. Ωραία ως εδώ; Ωραία...έστω ότι ο ίδιος κουβάς λοιπόν, πάνω απ αυτή την στρώση, έχει γεμίσει μέχρι πάνω-πάνω με σκατά, ξεχειλίζει κ όλας λίγο. Εσύ έχεις δεμένα τα χέρια πίσω και γενικά μπορείς να αδειάσεις τον κουβά μόνο με το στόμα σου. Γενικότερα, ας πούμε ακλόνητο για να αποφύγουμε απαντήσεις σαν αυτή:
Αξίζει λοιπόν να φας όλα αυτά τα σκατά για τις λίγες στιγμές απόλαυσης στο τέλος;
Μπαίνουν πολλοί παράγοντες ενδιάμεσα. Όταν το συζήτησα με ένα παλικάρι που ίσως επιθυμεί να κρατήσει την ανωνυμία του μου είπε: "Κοίτα φίλε, άμα μιλάμε για την καλύτερη σοκολάτα που θα έχω φάει και θα φάω ποτέ στην ζωή μου, τότε ναι, χαλάλι η κοπροφαγία." Είναι μια σεβαστή άποψη, και γω την σκέφτηκα. Όμως, ΟΜΩΣ ΛΕΩ, τα σκατά που θα έχεις φάει στο ενδιάμεσο θα σου έχουν κόψει την όρεξη, θα σου χαλάσουν και την γεύση, όσο καλή και αν είναι η σοκολάτα. Οπότε, δεν ξέρω κατά πόσο αξίζει σ αυτή την περίπτωση.
Συν τοις άλλοις, εγκυμονεί ο κίνδυνος στην μέση να τα παρατήσεις γιατί δεν αντέχεις άλλο. Για φαντάσου πόσο σκατά θα νιώσεις, φαντάστηκες; Μπράβοοοο :)
Τέλος, η δύναμη που σε κράταγε να αντέξεις να φας όλα αυτά τα σκατά σου δημιουργούσε παράλληλα τεράστιες προσδοκίες για την ποιότητα της σοκολάτας. Τόσο τεράστιες μετά από ένα σημείο, όπου είναι σχεδόν σίγουρο ότι ακόμα κ έτσι θα απογοητευόσουν από το αποτέλεσμα. Άσε που, όσο καλή και αν είναι η σοκολάτα, στον πάτο είναι, έχει ποτίσει σκατίλα.
Οπότε λοιπόν, νομίζω σας έδωσα τροφή για σκέψη. Η δική μου άποψη είναι ότι άμα μιλάμε για Ελβετική σοκολάτα εξαιρετικής ποιότητας, ίσως μπω στον κόπο να φαω 3 μπουκιές ληγμένη κονσέρβα που θα μου εξασφαλίσει στενές επαφές με την χέστρα. Αλλά μέχρι εκεί, τα ζυγιάζω και η ζυγαριά από τα δεξιά κοντεύει να σπάσει.
Αυτά. Ελπίζω να χορτάσατε άρθρο απόψε. Καλά να περνάτε.
ΥΓ. Η ενδιαφέρουσα άποψη του Χρήστου που δεν είχα σκεφτεί και όμως έχει δίκιο:
και η ενδιαφέρουσα άποψη του Χρήστου που είχα σκεφτεί και είχε σκεφτεί και το παληκάρι πιο πάνω κ όμως ξέχασα ν αναφέρω:
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου