Χωρίς τίτλο

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Είχα να το ανανεώσω πολύ καιρό αυτό το blog και είπα να γράψω κάτι, απλά και μόνο για να μην σκονίζεται στον πανόπτη του blogger μου.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω τι να πω. Και το μεγαλύτερο μου πρόβλημα είναι ότι αν κάτι μισώ, αυτό είναι να μιλάς απλά και μόνο για να χεις κάτι να λες. Αλλά εντάξει, στην τελική δεν είναι το πρώτο πράμα που κάνω ενώ το μισώ. Και επιπλέον δεν είμαι ο μόνος που το κάνω και συ κάνεις κάτι ενώ το σιχαίνεσαι, αλλά πρέπει να το κάνεις ή απλά μια μυστήρια δύναμη που λέγεται μαλακία στον εγκέφαλο σε υποκινεί να το κάνεις.

Αμφιταλαντεύομαι συνέχεια μεταξύ σοβαρού και αστείου. Δεν ξέρω αν το κάνουν πολλοί, αν το κάνουν λίγοι, αν είμαι μόνος. Δεν ξέρω αν θεωρείται ψυχική διαταραχή, αν το κάνω για να μπερδέψω τους γύρω μου ότι δεν είμαι μπερδεμένος. Γιατί όλοι για μια αξιοπρέπεια ζούμε. Και όποιος πει ότι την χέζει την αξιοπρέπεια του, τότε απλά δεν ζει. Γενικά από μικρός είχα την υποψία ότι κουβαλάω περίεργα μυαλά. Πολλές αμφιθυμίες και άλλες ιδιαιτερότητες που θα μπορούσαν κάλλιστα να κοσμούν τον φάκελο με τις πληροφορίες για τον ιντερνετικό Ανδρέα.
Δεν ξέρω, μπορεί και να κάνω humour από άμυνα, μπορεί να είναι η μόνη μου δύναμη, ή τουλάχιστον η πιο ισχυρή. Το σοβαρό δεν μου βγαίνει εύκολα μπροστά σε κόσμο. Κι αυτό γιατί νιώθω ευάλωτος. Όπως επίσης και τους περισσότερους που βλέπω σε σοβαρό mood τους νιώθω ευάλωτους. Ειδικά αυτούς με την κουστουμιά του σοβαρού, που στο βάθος είναι πιο γελοίοι και από εμένα όταν αποπειρώμαι να χορέψω.
Παρ όλα αυτά, προσπαθώ να κρατάω έναν σοβαρό χαρακτήρα εκεί που πρέπει. Σοβαρός φαίνομαι μόνο σ αυτόν που σηκώνει την σοβαρότητα. Όπως και με τον σεβασμό μου. Θα δείξω το σοβαρό μου πρόσωπο και τον αληθινό μου εαυτό, σ αυτόν που θα μου αποδείξει ότι αξίζει να με δει όπως είμαι πραγματικά.
Όλα αυτά, όση ώρα τα γράφω απορώ αν πρέπει να τα δημοσιεύσω ή όχι. Αλλά στην τελική δεν είπα και κάτι περίεργο ή άσχημο για εμένα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μου αρέσουν αυτές οι κουβέντες. Νιώθω ότι είμαι ο απειροστός που τα χει σκεφτεί και ότι καταντάω γραφικός. Και είχα πάντα αυτό το κόλλημα, του να μην κάνω κάτι που έχει γίνει ήδη. Ντρέπομαι πολύ να μου δείχνουν μια πράξη μου λέγοντας ότι ήδη την έχει κάνει ο τάδε και δη με παρόμοιο τρόπο.
Κάπου εδώ θέλω να το τελειώσω το κείμενο. Μου έφυγε κ η όρεξη για γράψιμο, δεν λέω και τίποτα ουσιώδες, αρλούμπες που μου κατεβαίνουν στο κεφάλι με λίγες σάλτσες για να φανώ ευαίσθητη ψυχούλα και να με διαβάζεις καθώς θα ακούς την συλλογή σου από Radiohead με μια κούπα ζεστό καφέ για συντροφιά.



Βασικά ένα ποτήρι νερό γιατί έπιασαν κ οι ζέστες και δεν παίζουν και λεφτά για Ice Tea.

Βολευτείτε με του Lidl. Πίνετε κ αυτό κ είναι και πολύ φθηνότερο.

5 σχόλια:

Boredtobewild είπε...

Αυτή η ακραία εναλλαγή μεταξύ σοβαρού-αστείου είναι σα να βγαίνεις από κλιματιζόμενο (στους -10 βαθμούς) χώρο στον καύσωνα και πάλι πίσω. Ωραίο το "χωρίς τίτλο". Γουέλνταν!

Tom Unit είπε...

Πωπωπω μου θύμησες σκηνικά καλοκαιριού να μπαίνω μέσα στο Zara. Ζαλάδα εφάμιλλη 5 ποτηριών καθαρής αλκοόλης.



Μα τι κάθομαι και γράφω;

Boredtobewild είπε...

Ναι, αρχικά παίζει ένα πρόχειρο θερμικό σοκ,αλλά μετά σε ψήνει να κάνεις γύρες,ότι δήθεν σε ενδιαφέρει όντως να αγοράσεις κάτι. Και όλο αυτό μέχρι να νιώσεις τις πρώτες ενδείξεις διακριτικής ψύξης και να τρέξεις έξω. Αλλά πάλι μετά από λίγο σου λείπει κάτι!Η' κάπως έτσι τελοσπάντων.
Ωραίο μπλόγκι γενικά. Νομίζω ότι διαβάζω και παράλληλα γελάω και σοβαρεύομαι με ταχύτητα 1χμ/νανοσεκόντ. Δηλαδή, γράφτε κι άλλα!

Tom Unit είπε...

Εδώ είμαι ένας (Ανδρέας)
και ντάξει, για να μαι και ειλικρινής δεν ανανεώνεται και τόσο συχνά.

Boredtobewild είπε...

Ήταν μάλλον πληθυντικός ευγενείας.Όπως και να'χει, γράαααφε!Ο λαός διψάει για θέαμα

Δημοσίευση σχολίου